Pandemie perikelen (een persoonlijke long-read)

Ik zal beginnen mijn gevoel te delen. Ik voel me bezorgd. Ik voel me beklemd. Ik voel me na zondag, gealarmeerd.

Ik deel graag artikelen (en soms grapjes) die ik lees en interessant vind.

Ik doe dat de laatste weken meer en meer uitgesproken i.k.v. de pandemie. (en even niet over het veel dringendere probleem, zijnde klimaatopwarming, waarbij de pandemie een marginaal probleempje is)

Door de posts en de artikels die ik deel word ik van alles verweten. Ik ben polariserend, bachend, racist, onverdraagzaam, onbegripvol, …

Ik merk dat veel mensen corona beu zijn en al zeker de discussie over beleid en vaccins. Ze ontwijken het onderwerp bij hun vrienden die geen begrip tonen voor het beleid en de vaccins.

Ik probeer actief te begrijpen wat mijn vrienden drijft om het beleid en/of de vaccins af te wijzen.

Ik lees hun artikels en posts. Maar evengoed ook de reguliere media zoals VTM, VRT, the Guardian, de Wereld Morgen, De Morgen, De Standaard, El Jazeera De MO, de Knack,…

Het is tijdrovend en toch wel wat stresserend.

Ik voel mij hiertoe gedwongen omdat ik mijn vrienden en kennissen erg graag zie. Het zijn eenieder mooie personen. De vaccinatiegraad is misschien wel in Vlaanderen boven de 85% bij de volwassenen, maar ik kan zeker 30 personen opnoemen die zich niet laten vaccineren en het beleid hekelen. Voor mij is dit fenomeen dus niet marginaal.

Daarnaast ben ik zeker dat zonder voorwaarden, nog heel veel meer mensen zich niet zouden laten vaccineren. Moest het geen voorwaarde zijn om te reizen zouden er veel minder mensen gevaccineerd zijn. Moest het geen voorwaarde zijn om deel te nemen aan allerhande activiteiten, dan zou de vaccinatiegraad gewoon marginaal zijn.

Ik was in het begin van de pandemie wat sceptisch. Ik deed het wat af als een griepje en zij die bezorgd waren als “hysterisch”. Dat bleek een vergissing.

Ik ben nu, na bijna 2 jaar pandemie wel overtuigd van het volgende:

• Het is een pandemie
• De oorzaak is onzeker, maar eerder waarschijnlijk een gevolg van zoönose. (gebaseerd op vorige uitbraken van sars virussen
• SARS-COV 19 is veel dodelijker en ziekmakender dan de griep.
• Het is een erg besmettelijk virus.
• Het virus muteert snel (dankzij de vele besmettingen) en kan potentieel nog veel gevaarlijker worden.
• Net zoals in veestallen, kan het virus welig rondgaan omdat de mens een super succesvol en erg sociaal beest is, waarvan er extreem veel gastheren zijn.
• Maatregelen zoals afstand houden, mondmaskers en verluchting zorgen voor minder transmissie
• De reeds ontwikkelde vaccins (10 in de wereld, 4 goedgekeurd in de EU, 2 nog in afwachting) geven bescherming tegen negatief ziekteverloop, opname ziekenhuis en zorgen voor minder transmissie.
• De vaccins zijn niet ontwikkeld tegen de Delta variant, maar geven desondanks en gelukkig wel nog een sterke bescherming. Maar lang niet de 70 tot 90% bescherming die initieel verwacht werd.
• Vaccins zijn nooit en zullen nooit en waren nooit zonder risico. Zoals alles wat een mens tot zich neemt en al zeker via injectie, is er een kans voor reactie. Van mild tot ernstig.
• De voordelen van vaccins wegen heel sterk op tegen de mogelijke bijwerkingen. Maar het moet je maar overkomen dat je een bloedklonter krijgt, verlamd geraakt of sterft van een vaccin. Daar ben jij als individu niet met gediend. De kans is extreem klein. Ze is dus niet onbestaande. Maar de voordelen voor iedereen samen zijn groter dan het risico.
• Dat laatste is niet evident om te begrijpen. Het vergt enige moed en vertrouwen om dit risico te nemen. Het ene persoonlijke risico versus het andere persoonlijke risico + het maatschappelijke risico. Het is namelijk een erg wetenschappelijk gegeven. Dit vergt veel onderzoek en doorgedreven statistische analyse om tot dergelijke conclusie te komen. Dergelijke zaken zijn onmogelijk te baseren, louter op subjectieve ervaringen. Of op de ervaring in ziekenhuis X of Y.
• Deze eenvoudige maatregelen vertalen in beleid is aartsmoeilijk. Het vergt moed en een ongelofelijk vermogen om met stress om te gaan.
• Het beleid is een politiek proces, een proces onder mensen, voortdurend in evolutie, onderhevig (in ons geval) aan zaken eigen aan een democratie. Goed en slecht, zoals we zien op elk niveau, tussen vrienden, in vzw’s, bedrijven en de maatschappij.

Wat betreft vaccins ben ik lang zeer sceptisch geweest. Als jonge vader heb ik erg getwijfeld om mijn kinderen te vaccineren. Ik zat me diep in te lezen op allerhande websites over al die gevaren en theorieën over vaccins dat ik gewoon zot werd.

Op een bepaald moment moet je als ouder kiezen. Wie wil je vertrouwen?

Ik moest dus kiezen tussen ofwel al die artikels op allerhande websites, enkele boeken en Ayurvedische cursussen die vaccins verketterden, ofwel de maatschappij die aanvaard dat vaccins veilig genoeg zijn, grote voordelen hebben, waarbij dat de overgrote meerderheid van de universiteiten, ziekenhuizen, dokterspraktijken dit aanvaarden tot de WHO (die haar best doet om een gezond bestaan voor alle mensen op aarde te realiseren) aan toe.

Of met andere woorden, kies ik te vertrouwen in een handvol onbekenden of in de rest van de maatschappij?

Ik heb gekozen te vertrouwen in de massa. De meerderheid. Dat gaf me een zekere rust en ruimte voor samenwerking en groei. Waarbij ik wel oor blijf hebben voor dissonante stemmen.

Dus, ik luister en lees wat mijn vrienden allemaal te zeggen hebben over de vaccins en maatregelen.

En ik voel dat ze boos zijn, teleurgesteld, verdrietig. De maatschappij is niet rooskleuring. We worden bedolven met het ene probleem na het andere.

Ik heb alle begrip hiervoor. Sommigen zijn op straat gekomen om te roepen dat ze meer liefde en zorg willen. Precies. Ik verlang er ook naar.

Ik volg hen tot daar volledig. - De besparingen in de zorg, steeds groter wordende armoede, vluchtelingenproblematiek, werkloosheid, wantoestanden in de regulering van de overheid, de groter wordende kloof tussen arm en rijk, de verheerlijking van bling-bling en ik-ik op tv, de particratie die niet werkt, onze staatsstructuur die alles nog moeilijker maakt, de menselijke wereld die steeds sneller gaat en complexer wordt om te begrijpen, woekerwinsten,… - zorgen voor deze gevoelens. En terecht. Ik denk dat weinigen hieraan ontsnappen.

Daarbovenop is er nu een klote pandemie. Iets waar wetenschappers al decennia voor waarschuwen. Maar net zoals elk milieuprobleem, gemarginaliseerd werd. Tot nu. We worden verplicht het aan te pakken. We hangen eraan en het zal nog lang duren. In de hoop dat het niet alleen ernstiger wordt en dat er geen nieuwe pandemie de kop op steekt.

Tot nu kampen we met de aanpak van de symptomen. Maar is er nog geen sprake van een mondiale strategie om de kans op een volgende pandemie te verminderen. Ik hou mijn hart vast.

Nu, om terug te komen bij die 30 vrienden.

Ik volg hen volledig in hun gevoelens van verdriet, teleurstelling en woede.

Als ik doorvraag lijkt het dat ze vanwege deze emoties alles door elkaar smijten.

Tot zover dat ze eigenlijk in essentie, zonder dat ze dat per se toegeven, de pandemie ontkennen.

Elk argument dat je geeft, elk artikel, bron, diagram wordt aangevallen. Niets is nog relevant. Het gevoel lijkt te verblinden.

Meelopend met extreemrechts, tuimelend in de wereld van vaccin twijfelaars, “natuurlijke”- remedie- industrie en complottheorieën proberen ze zichzelf te bestendigen.

Want de mensen en de maatschappij rond hen slaagt er niet in deze diepe gevoelens te erkennen en genoeg gehoor te geven. Dat neemt tijd en geduld en een goede portie kennis. En moed. Want onderweg krijg je van alles naar je kop gesmeten waar je niet om hebt gevraagd. Wetende dat we vandaag beslissingen moeten nemen om erger te voorkomen voor de maatschappij (die uit personen bestaat) .

Ik geloof sterk in de goedheid van de mens. Maar weet ook dat we op basis van de beperktheid, eigen aan elk individu, verkeerde beslissingen maken. Wat erg slecht, egoïstisch en problematisch kan overkomen.

Een gesprek met argumenten die de basismaatregelen bepleiten of een gesprek die de voordelen van vaccins bepleiten, is bijgevolg een dovemansgesprek.

De pot (van frustratie en ergernis) waar mijn lieve vrienden uit kunnen grabbelen is heel groot, en hun argumenten hebben zelden iets te maken met de realiteit van de pandemie.

Waarmee we snel terugkomen bij de ontkenning van de pandemie, dat het maar een griepje is, dat de farma ons belazerd, dat de overheid ons wil manipuleren, en dat wetenschap relatief is….

Natuurlijk is deze groep geen homogene massa. En natuurlijk nemen velen onder hen wel tot zekere hoogte verantwoordelijkheid.

Maar het verontrust me. De lijn tussen hen en het Trumpisme is flinterdun geworden. De afkeer die ik hoor in hun toon van schrijven en praten is zo groot dat het lijkt dat ze alles en iedereen die niet akkoord gaat met hen verafschuwen. Ze willen het zelf beter weten en loskomen van deze maatschappij. Niet beseffende hoeveel pijn het doet voor de mensen rond hen. Ik heb schrik dat ze niet langer mee willen werken aan het democratische proces/experiment, dat onze maatschappij is en ik hoor mensen steeds vaker zeggen dat we beter af zijn met een dictator of met een partij die aan de zijlijn het steeds beter weet. U weet wel, die mensen die voor elkaar willen zorgen maar de rest willen vernietigen. In de naam van de liefde mag de rest stikken.

Het ga jullie goed.

En zoals Jeroen Olyslaegers bepleit:

#komterug

#CoronavirusPandemic

#tegenwindwindmolen